Amai amai. Wat een dag!We vertrokken vanmorgen om 7u richting busstation. Daar moesten we op een bus wachten die zo ongeveer tussen 8u en 10u kon voorbijrijden. We wisten enkel dat hij om 6u in de hoofdstad vertrok. Om kwart voor 10 was hij daar. Een uurtje rijden naar de grens. Op internet hadden we gelezen dat de grensovergang een uurtje zou duren, dus we hadden enkel elk een donut en stukje brood mee.

Maar… Toen we aan de grens kwamen stond er een gigantisch lange rij. We hebben daar wel 3,5u aan moeten schuiven, in de volle zon. Dit om Costa Rica buiten te geraken. Eenmaal daar voorbij moesten we Nicaragua binnen. Dit duurde ook een hele tijd. Daarna nog een dik halfuur verder rijden met de bus.

De laatste ferry was om 17u45. Of zo hadden we het toch opgezocht. Een hele namiddag stressen, want de tijd tikte steeds verder en verder. En dan kwam er nog hier extra politiecontrole, en daar extra controle van passagiers en ga zo maar door.

Uiteindelijk kwamen we in Rivas aan om 17u25. We hadden niet veel tijd meer… Toen we van de bus stapten stonden er ons al ’taxichauffeurs’ op te wachen. Kerels in bakfietsen. Omdat we hiermee het snelste weg waren hebben we dit maar genomen. Ook zei onze ’taxichauffeur’ dat er nog een ferry was om 18u, dus dat we nog tijd genoeg hadden om met hem mee te rijden. Een beetje argwanend, maar zonder veel keuze, hebben we dan maar toegestemd. Eenmaal aangekomen aan de haven om 17u50 hadden we al door hoe laat het was. De loketten dicht natuurlijk, hij had gelogen! Gelukkig kwam er ons een vriendelijke meneer zeggen dat de ferry van 17u45 er nog stond, maar dat we moesten lopen. Bjorn gooide zijn teenslippers uit en begon te lopen. Met de zware rugzak op onze rug en gaan! Ondertussen waren de mensen van de haven zelf ons aan het aanmoedigen om harder te lopen. En ja hoor het is gelukt! We stonden er net op en hij vertrok. Hadden we 2 minuten later geweest, we hadden hem gemist en een hotel mogen zoeken daar in de buurt.

Na een ferryrit van een uur nog een taxirit van 45 minuten, en dan, na zowat 12u en (maar!) 140km verder zijn we op het nippertje toch aangekomen op onze bestemming. Na enkel een donut gegeten te hebben vandaag hadden we ook massaal veel honger!

We zijn nu op Ometepe, een eiland midden in Nicaragua omringd door een meer. Op het eiland staan 2 vulkanen.

Onze verblijfplaats hier is een huisje naast een boerderij. Prachtige plek,het enige wat je hoort is natuur. Geen mensen, geen auto’s, zalig.

Morgen per fiets het eiland eens verkennen denk ik. Vermoedelijk ook een hike plannen op één van de twee kanjers naast ons.