Terug! Alive & kicking!

Onze laatste meerdaagse tocht was waarschijnlijk ook de beste. Waanzinnige uitzichten, kampeerplaatsen en eetplaatsen om in te kaderen en tochten om nog lang na te vertellen.

We begonnen de eerste dag met een eindeloos lange autorit over hobbelwegjes (onverhard) voor in totaal 5 uur reistijd. Onderweg kregen we wel enkele uitzichten op de Huascarán als tegemoetkoming.

Eenmaal aangekomen in Baccarilla begon de echte tocht, ons eten & baggage werd geladen op in totaal 5(!) ezels die de tocht met ons meemaakten. We wandelden die dag een 4-tal uur en hadden meteen lunch op een prachtige plek.

Onze gids stelde voor om iets verder te lopen om zo alleen te slapen, en niet samen met alle andere toeristen op de ‘normale’ kampeerplaatsen. Wij waren uiteraard meteen akkoord. En kamperen deden we inderdaad, helemaal alleen met onze 5 ezels, ezelman, gids & kok. Een 3-gangen menu (het zou de gewoonte zijn bij elk avondmaal) later, waren we klaar voor onze eerste koude nacht. We waren blij met onze slaapzak die geschikt was voor -12°C en onze extra binnenslaapzak, want koud was het wel! ’s Ochtends werden we gewekt door onze kok met een tas lekkere koffie en na het ontbijt startten we aan dag 2. Onze gids had ons overtuigd om opnieuw ‘iets’ verder te lopen zodat we weer alleen zouden slapen aan een meer.

We wandelden richting hoogste punt van de trek, Punta Unión. Na een kleine 3 uur klimmen kwamen we aan. Het uitzicht was om van te dromen. Je zag wel 10 bergtoppen, prachtige meren, en alweer waren we de eerste die aankwamen. Uitzicht en plek voor ons alleen.

Na nog 2 uur naar beneden passeerden we de ‘normale’ kampeerplaats voor dag 2. We waren beide wel een beetje moe, maar onze ezels waren al vertrokken richting het grote meer (waar we zouden kamperen), dus moesten we door. We wandelden opnieuw omhoog richting een prachtig meer. Het uitzicht was echt de moeite, gelukkig ook, want ons energiepeil stond ondertussen al eventjes op 0.

Uiteindelijk zou blijken dat we vanaf het meer, nog maar eventjes 3 uur moesten wandelen richting kampeerplaats. We hadden eigenlijk dag 2 en dag 3 van de normale Santa Cruz trek eventjes op 1 dag gedaan. Meer dan 30 km en meer hoogtemeters dan een mens leuk vindt op 1 dag overwonnen. Om ons te belonen kregen we ons hoofdgerecht (3 gangen, right) vers van de hete steen! Echt kokkerellen met de middelen die je krijgt, superleuk.

Dag 3 was dan ook rustig, we stonden laat op (8 uur) en wandelden een 4-tal uurtjes richting een kampeerplek aan een waterval. Vol koeien & ezels. We sliepen aan de rivier die jammer genoeg ook vol een soort van zandvliegen zat. Bjorn dacht toch eventjes verfrissing te zoeken in de ijskoude rivier maar langer dan 10 seconden heeft hij het niet volgehouden. Plots werd ons duidelijk waarom we zo doorgelopen hadden op dag 2. Onze gids kwam ons vertellen dat hij terug zou gaan richting Huaraz. Waarom hij persee zo snel weg wou, is ons nog niet duidelijk. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten van de vrije namiddag met het lezen van een boek of gewoon lekker niks doen. Vanaf dan waren we dus maar met 3, een Spaans-sprekende kok en een Quechua-sprekende ezelsman. Gelukkig kon Bjorn toch wat babbelen met de kok, want anders zou het een heel stille avond geweest zijn.

Dag 4 was slechts een uurtje wandelen richting het eindpunt, Cashapampa. Zoals ik zei, hadden we de tocht eigenlijk in minder dan 3 dagen gedaan. We kregen er Pachamanca, een lokaal gerecht, dat gebakken werd temidden van de hete stenen, omsingeld door aarde. Geweldig lekker!

Tijdens de hele tocht vertelde de gids, die eerder een klimgids was dan een hikinggids vol passie over het klimmen. Hij, en ook de andere mensen van ons team, vertelden ons dat we meer dan fit genoeg zijn voor een ‘beginnersberg’. Na al dat kijken naar die besneeuwde toppen, kriebelt het wel om er eens eentje op te klimmen. Met speciaal materiaal om de ijswanden op te klimmen. We zagen foto’s van onze gids en waren zwaar onder de indruk. Zo hebben we weer iets nieuw toegevoegd aan onze bucketlist. Misschien binnen 2 jaar vertelden we mekaar, volgend jaar hebben we mogelijks al andere plannen…

We kregen tijdens de tocht beide buikpijn, maar dat is slechts een kleine voetnoot. De buikpijn verdwijnt, maar de herinnering aan de prachtige tocht, die blijft.