Deze ochtend werden we (opnieuw) gewekt door zware onweders. Gelukkig (voor ons) vals alarm, want zodra we ons appartement buitenkwamen was de zon al van de partij.

Er stond een wandeling in het Paklenica Nationaal Park op de planning, een park dat draait rond verschillende kloven. De bedoeling was om een kloof naar boven te wandelen (Mala Paklenica) en dan een andere naar beneden te gaan (Velika Paklenica).

Sanne had er op voorhand bijgeschreven dat het misschien wel te lastig was, zeker na al onze voorgaande wandeldagen (de dagen waarop we geen 20km wandelen zijn voorlopig uitzonderingen…). Maar we hadden beide goed geslapen en vol goede moed besloten we het er toch op te wagen.

De wandeling richting Mala werd maar door een 20-tal toeristen per dag gelopen, verzekerde de Kroaat aan de infobalie ons. Het werd ons al redelijk snel duidelijk, waarom. Wat een onwaarschijnlijk uitdagende rotswandeling.

Klimmen, klauteren, langs kabels, mekaar naar boven duwen en trekken. Achteraf gezien, onverantwoord met een zwanger buikje, maar toen we al 7km ver waren hadden we weinig zin in een terugkeer.

De wandeling zelf was dus vooral memorabel door de uitdaging en de weg ernaartoe, meer dan de bestemming. Maar is dat niet vaak zo met reizen?

Vooral de laatste 5 km kregen we het wel behoorlijk lastig, de kilometers beginnen door te wegen.

Om de dag toch rustig af te sluiten kozen we voor een strandje om nog wat af te koelen. We maakten zelf een pastasalade in ons appartementje en genoten van ons zeezicht op het balkon.

Morgen staat een kanotocht op de planning. Even genoeg gewandeld!