Na een zalige buitendouche en een stop in de Walmart reden we richting Fundy Trail Parkway. We hadden het geluk van de snelste grensovergang ooit te hebben. We hebben niet eens in de rij gestaan! Gewoon meteen Canada binnen na een korte check-up. Zalig als het ook eens meevalt.

Een weg langs de kustlijn die nog maar sinds kort open is voor toerisme, met mooie stopplaatsen. We hadden redelijk wat gereden, en we zijn een tijdzone gepasseerd waardoor onze dag een uurtje korter was. Dus moesten we keuzes maken waar we gingen stoppen.

En dus bezochten we een mooie waterval (Fullers Falls) en wat viewpoints.

Max had van al dat in de auto zitten al lang zijn buik vol en liet duidelijk merken dat het tijd was om wat te spelen & actief te zijn. We konden hem geen ongelijk geven en kozen voor een strandje langs de Salmon River waar je enkel raakte met een hangbrug.

De brug was eigenlijk Max’ grootste plezier, ze was helemaal dicht en dus mocht hij helemaal alleen op de wiebelende brug wandelen. Geweldig vond hij het.

We bleven een tijdje langs het strand, af en toe de voetjes in het water en reden dan verder richting de grootste highlight ‘Walton Glen Gorge’.

De kijkers van Boris zal dat misschien bekend voorkomen, want zij waren daar ook. Het wordt ook wel de Grand Canyon van New Brunswick (de provincie waar we nu zijn in Canada) genoemd. Heel mooi & indrukwekkend, en we waren er helemaal alleen!

De dag afsluiten deden we in een lokaal restaurantje waar we de eerste keer Poutine aten. Nee, heeft niks te maken met die Russische debiel, maar ‘t is een lokale (eerder Montréal, maar close enough) specialiteit. Je kan het best vergelijken met frietjes met stoofvleessaus en daar dan nog eens kaas bij. Voor de gelegenheid deden ze er hier ook nog eens een broodje met brisket bij.

Deze nacht slapen we in een camper, Max zijn bed paste er maar net in, maar nu kunnen wij wel niet meer naar het toilet 😂. Als Sanne deze nacht moet gaan, is het buiten te doen. Kindjes, ‘t is wat.