Deze ochtend hadden we ons overslapen, plots schoot ik wakker en besefte ik dat mijn wekker alleen aanstond op ‘werkdagen’.. Direct gehaast om de dag te beginnen! Snel naar het ontbijt want het was inbegrepen in onze kamer! Sanne keek er al naar uit!

Tot ze de bordjes zag die binnenkwamen. Rijst, daikon, yam, vette gegrilde vis, miso soep, champignons, sla, … Gelukkig was er ook yoghurt! Ah nee, die hebben we moeten afstaan aan de kinderen. ‘t was met andere woorden een echt traditioneel Japans ontbijt, zeer verzorgd en ruim, maar niet ons ding.

We houden enorm van de Japanse keuken, maar pas vanaf de middag, blijkbaar.

Niet getreurd, we startten de Hakone loop met een tochtje op de piratenboot die ons naar de overkant van het meer bracht.
Het was onze enige kans om Mount Fuji te zien vandaag, we hadden al snel door dat dit niet ging lukken door het grote aantal wolken. 80 dagen per jaar ongeveer is hij te zien & meestal in de winter.

Na de boottocht gingen we een klein stukje wandelen naar een mooie ‘torigate’. Zo snel als Ellie vertrokken was voor haar dutje, zo traag was Max in het wandelen. Elke steen, boord of trap moest hij op en af, wat een beetje voor frustratie zorgde bij ons, omdat we nog heel wat te doen hadden. Dus daar liepen we dan, Ellie op de buik, rugzak 1 op de rug. Max op de schouders & rugzak 2 op de rug. Wandelen met kinderen & bagage, het is een sport op zich.
Een gezinsfoto bij de torigate hebben we maar overgeslagen, daar moest je blijkbaar 1,5u voor in de rij staan…

Het plan was om de loop verder te zetten met de bus, om zo bij de kabellift aan te komen. Was het niet dat de buschauffeur ons niet meer wilde meenemen, omdat we 10 meter voorbij de bushalte stonden. Een bushalte die je je maar moest inbeelden want nergens een bordje te zien & wanneer we hem zagen stoppen zijn we beginnen lopen en zwaaien, maar tevergeefs. Hij zal ook wel weer 1 of ander regeltje moeten volgen. Die vele regeltjes zorgen er voor dat we hier nooit zouden willen wonen. Hoffelijkheid of ‘gewone’ vriendelijkheid doen ze hier ook niet echt. Een taxi dan maar, want de volgende makkelijke bus was pas 2u later. Jammer van het weggegooide geld, niks aan te doen.

Hopsakee, de kabelbaan naar boven. Dat vond Max natuurlijk geweldig. De zwavelgeur kwam ons al tegemoet. Je zag de rook uit de aarde komen, maar heel veel was er niet te zien. We deden mee aan een typische toeristenattractie & kochten er 4 zwarte gekookte eitjes, waar wij niet veel van konden eten want de kindjes hebben ze als kleine uitgehongerde beestjes opgeëist.

Nog een kabelbaan en een bergtreintje verder besloten we even snel een hapje te eten vooraleer we aan onze grote treinrit begonnen. In de trein naar Hakone speelde Max, die tussenin bejaarde Japanners zat, blad-steen-schaar met hen. Of toch een goed geprobeerde versie. Het is altijd spannend om Max op een bankje te zetten naast een Japanner, je weet nooit of je een regeltjesvolgende, boze versie vasthebt of een iets meer relaxte, vriendelijke. Het waren er dus gelukkig van de 2de soort.

De Hakone loop is wel leuk omdat je veel verschillende vervoersmiddelen doet, maar echt indrukwekkend qua uitzicht of natuur vonden wij hem niet. Mount Fuji zou geholpen hebben, maar zelfs dan, zouden wij hem niet aanraden. Desondanks hadden we best een leuke dag hoor!

Dan nog de bullettrain van 300km/u naar Kyoto, een stop aan een 6 verdiepen grote winkel die zoveel roltrappen had dat Bjorn Sanne nooit meer terugvond (ookal stond ze braaf aan dezelfde te wachten) en een mini taxirit later zijn we aangekomen in ons appartement voor de komende 5 nachten. Pampers & babyvoeding is hier in de gewone winkel nauwelijks te vinden vreemd genoeg, vandaar de megastore. Onze bagage hebben we alweer afgehaald, ook dat ging goed. Nog even snel wat eten uit de FamilyMart, wat hier trouwens echt van goede kwaliteit en best lekker is.

Morgen geven ze hier een hele dag regen, nog even uitzoeken wat we gaan doen.