Deze ochtend van zodra we de camping mochten afrijden zijn we vertrokken richting Cain om Ruta del Cares te wandelen.

Bjorn heeft lang getwijfeld over waar te logeren en welke kant te vertrekken (want je wandelt namelijk van punt A naar punt B en dan terug). Uiteindelijk vertrouwden we op het advies van de campinguitbaters & volgen we wat zij aanraadden.

“Geen enkel probleem om met de campervan tot in Cain te raken, enkel 20j geleden misschien. Er zijn wel 2 voetbalvelden vol parking. En de kant van Cain is zoveel mooier..”

Het begon echt prachtig met een beklimming over een berg, recht door Picos. We reden boven de wolken uit en kregen magische landschappen te zien.

Tot we afsloegen bij de “ring road” en Bjorn instant spijt had van zijn keuze, want het was zweten van de stress tijdens het rijden, de banen waren totaal niet geschikt voor de grootte van ons voertuig. Het was vooral hopen dat we geen tegenligger moesten kruisen. Uiteindelijk gelukkig weinig verkeer. Een keer moesten we eentje passeren waarbij er langs weerszijde misschien 5cm over was. Die parking vraag je je af? In geen velden te bespeuren, enkel voor auto’s wat georganiseerde parking. Je kan geloven hoe blij we waren dat we (iets terug langs de weg) op een veilige plaats geparkeerd stonden.

We gingen het punt van terugkeren laten afhangen van het gemoed van de kindjes en het uur. De laatste anderhalve kilometer was een stukje omhoog en beneden. Die hebben we zo gelaten omdat we gelezen hadden op internet dat het geen meerwaarde had, ook even nagevraagd aan wandelaars die van daar kwamen & bovendien was het daar wat bewolkt zodat het uitzicht belemmerd werd.

Achteraf gezien een uitstekende keuze, zo kwamen we rond 16u terug aan in het dorp en konden we nog rustig iets drinken alvorens naar de camping te rijden.

De wandeling en omgeving waren prachtig, gemakkelijk wandelbaar & de kindjes waren heel rustig en flink, wat natuurlijk ook een positief effect heeft op onze totaalbeleving 😅.

Ook het weer was ideaal, wat bewolking en wat zon, waardoor het niet te warm was.

Max was superenthousiast over de vele geiten onderweg & vond het wandelen in de ‘tunnels’ geweldig. Het wandelen door hem zelf op andere momenten was voor ons soms een verkorting van ons leven, door de ravijn naast ons. Niet makkelijk om die dan aan het handje te laten lopen of “blijf bij de wand”. Want hij wil alles “alleen” of “zelf doen”.

Op de camping bakten we zelf worstjes & chorizo met wat patatjes & koude groenten. De avondspits verliep wat hectisch, maar wonder boven wonder zijn Max & Ellie beiden als een blok in slaap gevallen.

De eerste keer deze reis dat ze elkaar direct gerust gelaten hebben.

Kortom, het was een zeer geslaagde dag! Morgen weer wat rustiger, na 20km in de beentjes en een hoop gewicht op de buik en de rug. Dit berichtje schrijven we bij dit uitzicht vanop ons stoeltje:

Congé is een schoon ding, niewaar..