De vulkaan opklimmen was de meest fysieke beproeving van ons lichaam ooit. Vergeet wat we gezegd hebben over de eerste dag Corcovado, dit was nog iets anders. Het was heel lastig, maar het was het waard. Zo steil hadden we nog nooit naar boven moeten klimmen. Soms zelfs op handen en voeten. De voldoening om daar boven te zijn was enorm, daarintegen zorgde dat er wel voor dat het afdalen misschien nóg lastiger was. Bovenaan de berg was het heel mistig, vochtig, rook het enorm naar zwavel, stevige winden vergezelden ons. Echt een andere planeet. Als je met je handen boven de krater ging, voelde je de warmte die er nog steeds uitkomt. Ze is niks voor niks nog steeds actief. 
Op het eind wouden de benen echt niet meer mee, de tenen, knieën en enkels deden pijn, de bleinen stonden er terug en onze lichamen waren op. Daarna volgde een rit terug met het plaatselijk openbaar vervoer, de chicken bus. Afgeschreven Amerikaanse schoolbussen krijgen hier een tweede leven. Ze maken veel lawaai en stoppen overal waar je vraagt of waar iemand staat.

 Rond een uur of 3 in de namiddag kwamen we terug aan in ons huisje (we waren al van 5u ’s morgens op pad), en het enige wat we dan nog gedaan hebben is hangen in de hangmat en in de stoelen. Terwijl we wat fruit aten en rum-cola dronken. Ze hebben hier trouwens geweldige rum voor ongelooflijk weinig geld. 

Morgen zal een rustige dag worden, zodat we wat kunnen bekomen!