Voor onze laatste dag in Japan hadden we tickets gekocht voor de Expo die op dit moment plaatsvindt in Osaka. Puur toeval, maar we konden deze unieke kans niet laten liggen. Ook al wisten we eigenlijk niet waar we ons aan moesten verwachten en/of het wel te doen zou zijn met kindjes.

Na een dubbele metro rit kwamen we aan op een eilandje een eindje buiten Osaka centrum, speciaal omgebouwd voor de Expo.

Een mensenmassa waarin je wat rijen kon herkennen stond op ons te wachten, en we waren al bang dat we uren in de brandende zon (25 graden vandaag) gingen moeten staan aanschuiven. Gelukkig bleken we na een half uurtje al binnen de poorten te zijn, en was onze paniek dus voor niks geweest.

Wat volgde kan je alleen maar indrukwekkend noemen, 160 landen met eigen paviljoenen, waarin elk land zijn kwaliteit of verwezenlijkingen probeert te ‘verkopen’. Allemaal om ter sjiekst langs buiten & langs binnen. Ter illustratie, Thailand & Maleisië..

We vonden alleen dat al de moeite, gewoon de paviljoenen langs buiten zien. Ook rond het hele Expo domein was een wandelpad in de hoogte gebouwd, wat zorgde voor een spectaculair zicht.

We wandelden wat rond en keken naar een prachtige fonteinenshow op muziek.

Ook Max kwam aan zijn trekken, want op welgemikte plaatsen op het ‘terrein’ waren speelterreinen aangelegd voor de kinderen.

We kochten wat om te eten in de 7-11 (ja, zelfs IN Osaka Expo, was er een 7-11) en besloten om dan maar eens een paar paviljoenen van binnen te gaan bekijken. Voor vele moest je reserveren of zelfs aan lotterijen deelnemen voor toegang, zo goed waren we niet voorbereid. Dus wij gingen binnen in Natureverse. Een leuke show over hoe we zorg moeten dragen voor onze planeet.

Daarna wouden we een land bezoeken & welk land beter dan ons eigen land? België had ook een grote stand & bij ingang kreeg je een speculoos. Reden genoeg voor een 20 minuutjes aanschuiven. ‘t Was vooral 1 van de weinige waar je niet voor moest reserveren of lang voor moest aanschuiven.

Het gebouw binnenin stelde weinig voor, veel blabla over onze medicijnen maar weinig indrukwekkende dingen om te zien of doen. In de shop kon je speculoos, pralines van Leonidas & peperkoek kopen. Best grappig.

We sloten af met nog een bezoek aan een van de speeltuinen voor we voldaan ons bezoek afsloten.

Ik denk dat we niet eens de helft van de paviljoenen goed bekeken hebben, zo groot was het.

Morgen vertrekken we hier vroeg want staat er ons een lange terugreis te wachten.. Daar kijken we veel minder naar uit. Drie vluchten moeten ons terugbrengen tot in Parijs.

Japan was:

• Druk, maar dat moeten we eigenlijk niet meer vermelden. Je went er wel aan, maar soms sta je toch te kijken waar je in beland bent. We kunnen ons haast niet voorstellen hoe het moet zijn als je Max’ grootte hebt..
• Veeeeeel trappen en gemiddeld 13,5km per dag stappen
• Overal (lekker!) eten & drinken kunnen kopen, maar toch moeilijk een restaurant kunnen vinden waar ze families toelaten omdat het een samenleving is die zo hard gericht is op “single’s”
• Overal naar een (proper!) toilet kunnen, een godsgeschenk met een peuter die nog maar net naar het toilet gaat
• Boze en ook heel vriendelijke Japanners, gratis speelgoedjes of snoepjes krijgen, heel veel interactie zoeken met de kindjes maar ook hun regeltjes verduidelijken
• Vermoeiend, weinig rustmomentjes want we konden de kindjes heel weinig ‘loslaten’
• Een geweldig openbaar vervoer, nooit lang wachten op een metro/trein/bus
• Op elke hoek van de straat bij wijze van spreken een supermarktje & als die er niet zijn, dan een drankautomaat
• Weinig gericht op mindervaliden, wij maar zeulen met de buggy
• Om soms echt wel overprikkeld van te worden, met alle geluiden, muziekjes, licht,… vandien
• Supermooie & verzorgde tempelcomplexen
• Prachtige tuinen, maar dat moeten we jullie niet vertellen
• Extreem proper, je voelt je al schuldig als je een drup cola morst op de grond. Eigenlijk mag je niet eten of drinken al wandelend, maar die regel hebben we meermaals overtreden
• Geen openbare vuilbakken, dus een hele dag je afval meesleuren. Stinkende pampers woehoeeeew
• Een maatschappij waar het lijkt alsof kinderen nooit kinderen mogen zijn, heel lastig om die van ons dan in het “Japans” gareel te houden als je er zelf niet echt achterstaat. Eigenlijk moeten ze constant overal stil & rustig zijn. Onmogelijk uit te leggen natuurlijk
• Leren wachten in rijtjes & in schaamte vallen als je niet meedoet
• Hadden we druk al vermeld?
• We kunnen nog wel even doorgaan, maar nu gaan we vooral slapen

Extreem dankbaar voor de herinneringen met ons gezin. Bedankt aan alle volgers & voor de reacties! Tot de volgende ❤️.

PS: Breng de Haagen-Dazs Crispy Waffers naar België, asap. Die dingen zijn veel & veel te lekker.