Nadat we afscheid namen van onze gekke hoteleigenaar deze ochtend moesten we redelijk wat moeite doen om een bakker te vinden die open was. Zondag is in Griekenland echt rustdag. Uiteindelijk vonden we toch eentje en daar kocht Sanne brood voor een half leger. Max doet hier niet liever dan hele dagen brood eten, en dus moest er genoeg zijn.

Want vandaag stond onze langste wandeling van de reis op de planning, een wandeling van een 13-tal KM helemaal door de Vikoskloof, 1500 hoogtemeters, kreeg je er gratis bij.

De Vikoskloof is de diepste kloof van de hele wereld, ons moet je niet geloven, maar gaan jullie Guinness Book of Records tegenspreken?

Het pad om af te dalen in de kloof was stijl en verraderlijk. Met glibberige stenen en uitstekende boomwortels, om je enkels op om te slaan. Eenmaal beneden, werd het gelukkig wel wat makkelijker.

Halverwege de wandeling hadden we een half uurtje regen. Maar op zich kan ons dat niet veel meer schelen, ons materiaal is er op voorzien. En Max zit droog, dat is toch het belangrijkste. Die zat zelfs zo lekker, dat hij wiebelend en knorrend, een dutje van een uur gedaan heeft op de rug van papa.

De wandeling zelf dan, super afwisselend. Soms eens net alsof je door een bos liep, dan weer over rotsen, of over de rivierbedding vol keien. Soms ook best avontuurlijk, aan touwen naar omhoog, of over boomstammen. Met steeds naast je de gigantische muren van de kloof.

Ondertussen geen mens in velden te bespeuren. Het was er zo rustig, dat Sanne bang werd als er een steentje naar beneden viel, omdat er wel eens een beer achter ons aan zou kunnen zitten. (Deze zitten er wel echt)

Echte aanrader dit, meer off the beaten track wordt het niet.

We wisten dat we op het eind van de wandeling opnieuw uit de kloof moesten, en dus nog heel wat hoogtemeters moesten doen. En dus kozen we voor een fruitstop langs het water. Max had er heel veel plezier.

Eenmaal bovengekomen stond Michael, onze supervriendelijke taxichauffeur ons op te wachten. Bjorn had geregeld dat deze zou klaarstaan om ons terug naar onze auto te brengen. Hij bracht ons langs prachtige bergdorpjes en geweldige panorama’s (deze streek lijkt echt de moeite om nog eens te doen) terug. Hij was zelfs zo vriendelijk dat Max zonder problemen in zijn armen wandelde.

Het was ondertussen al laat en dus kozen we voor een restaurant dat op de baan zou liggen. Eerste optie, gesloten. Tweede optie, volzet. Derde optie, gesloten deur, maar na aankloppen deed plots toch een man open. Of we konden eten? Ja natuurlijk.

De man sprak geen woord Engels en haalde er zijn puberende tienerdochter bij om tolk te spelen bij de menukaart. Alleen, deed die niks liever dan haar pa staan uitlachen, en ondertussen niks te vertalen omdat ze daar toch te verlegen voor was. Niks wat Google Translate niet kan oplossen en even later stond op onze tafel een heerlijk menu van Tzatziki, geroosterde feta, komkommer-tomaatsalade (met feta), geroosterd brood aangevuld met gegrilde kip, spek en frietjes. Als toetje kregen we yoghurt met honing, en als aperitiefje een shotje van een of andere lokale likeur. Niet slecht toch?

De mensen hier in Griekenland zijn echt helemaal anders dan hoe we ze ons herinneren van in de andere landen van de Balkan. Super vriendelijk & gastvrij. We hadden vandaag echt een hele leuke dag en daar hadden de Grieken zelf een heel groot aandeel in.